IS Restraints
“
อ้า อา..ฮึก..ฮือ.. ”
อยากจะร้องห้ามหากแต่ก็ไม่อาจทำได้ นัมอูฮยอนยังคงมีน้ำตาไหลอาบแก้ม
เรียวแขนถูกมัดตรึงกับหัวเตียง และทั้งเตียงนั้นยันสั่นโยกตามแรกขยับของร่างหนา ตัวนัมอูฮยอนไร้ซึ้งความรู้สึกไปแล้ว
“ไม่เท่าไหร่เลย เสียงดังกว่านี้สิ หื่ม
หรือจะให้เรียกเสียง ว่าไง ”
เสียงทุ่มอำนาจดังขึ้นหลังใบหูสวยทั้งที่ยังคงขยับเบื้องร่างเข้าช่องทางร่างที่เหมือนแทบจะละเอียดสลายไป
นิ้วมือหยาบลูบขึ้นมาบดเบียดบีบจับดึงยอดตัยชูสีหวาน
นัมอูฮยอนแอ่นอกเชิดใบหน้าสวยขึ้นอย่างหักห้ามร่างกายตัวเองไม่ได้
“อ่ะ..อย่า..
พะ พอ อื้อ..อืออ. ...”
“ทำไมล่ะร่างกายก็ตอบรับดีนี่
หื่ม ?”
เสียงทุ่มกดต่ำยังพูดข้างหูสวย
ไล่เลียลิ้นสาบกับคอที่มีรอยช้ำจากเขาอยู่รอบ กดเรียวปากลงหนัก ขยับสะโพกเร็วขึ้น จนในที่สุดร่างเล็กก็ไม่อาจกดเสียงตัวเองไว้ได้
ครางสงเสียงหวานออกมาโดยไม่อาจห้ามตัวเองได้อีก
หยาดน้ำตาไหลอาบร่องแก้มใสที่ยังคงมีรอยเขียวบวมซ้ำจากฝีคนที่อยู่ด้านบน
ร่างกายสั่นไหวตามแรงราคะกายหนาด้านบนจนสุขสมอารมณ์วิปริตของเขาในที่สุด
“อ๊า!!..”
นัมอูฮยอนส่งเสียงครางออกมาดังลั่นทั้งจุกเสียบอึดอัดจนชวนอ้วกไปทั้งน้ำตา
ในความเจ็บปวดของร่างกายและจิตใจที่มี น้ำขาวขุ่นที่ถูกปล่อยใส่ในช่องทางหวานจากอีกคนไหลกลับย้อนออกมาเต็มเรียวขาสวยของนัมอูฮยอน
คิมซองกยูจับร่างไร้เรี่ยวแรงให้หันมาก่อนจะจับผมสวยดึงขึ้น เรียวคางหวานถูกนิ้วมือหน้าบีบและยังออกแรงกดอย่างจงใจ
“
ยังไม่พอหรอก คืนนี้ยังอีกยาว หึหึ ทำมัน ! ”
มือหน้ากดใบหน้าสวยลงจ่อกับแกนกายที่ยังขึงขืดชูเด่นอยู่ต่อหน้านัมอูฮยอนของเขา
เขากำลังบังคับให้นัมอูฮยอนดูดกลืนมันเข้าไปในปาก นัมอูฮยอนพยายามขืน
หากแต่ก็แค่นั้นยิ่งตนพยายาม ตนก็ยิ่งเจ็บเพราะปีศาจซาตานอย่างเขา ปลายลิ้นเล็กสั่นค่อยๆส่งออกมาอย่างหมดหนทางสู้
น้ำตาในตอนนี้ไหลจนแห้งเหือด ... แม่ฮ่ะ พ่อฮ่ะ...ฮือ... ทำไมผมต้องมาเจอแบบนี้ ...ทำไมส่งผมมาที่นี่..ทำไมต้องหลอกผม..ทำไม..
“ได้แค่นั้นเหรอ
ห๊ะ!!
”
“อุ๊บ! อูบบ !! อื้ม!!”
IS Restraints
เพราะมือหน้าที่กดหัวสวยลงแรงทำให้ใบหน้าบางผลุบเข้ากับแกนกายหนาเต็มๆ
เมือกขาวเปรอะเปื้อนเต็มเรียวปากสวย
“อุ้บ...อื้อ...!”
นัมอูเบี่ยงใบหน้าหลบท่อนกายแข็งขึงอีกฝ่ายอย่างรังเกียจ
ซองกยูเม้มปากเน้นใช้มือบังคับใบหน้าสวยดึงรั้งผมนุ่ม
เจ้าของเรือนผมครางด้วยความเจ็บจำยอมอ้าปากออกรับความแข็งขึงเข้าปากอุ่น น้ำตาไหลอาบแก้ม
ทำไมนัมอูฮยอนต้องทำแบบนี้? ทำไมนัมอูฮยอนต้องมาเจอเรื่องแบบนี้!
ดวงตากลมโตปิดแน่น
สะอิดสะเอียนเสียงแหบครางต่ำจากอีกฝ่าย เมื่อร่างบางเริ่มปรนเปรอให้ตามใจเขา
ยิ่งดันเข้าไปลึกในโพรงปากนุ่มๆนั้น
เขาก็ยิ่งรู้สึกดีจนอยากจะกระแทกเข้าแรงๆซ้ำๆให้มากกว่านี้ ..อื่ม..อา..
“โอ้ย!! !!”
ในขณะที่ห้วงจิตนากาลสวรรค์ของเขากำลังไปได้สวย
ซองกยูก็ต้องสะดุ้งเมื่อฟันคมๆของอีกคนครูดเนื้ออ่อนจนความเสียวซ่านหายวับ ซองกยูเบิกตาวาวโรจน์กระตุกหัวเล็กๆของอีกฝ่ายออกอย่างแรง
ส่งสายตามีอำนาจมองจ้องจนนัมอูฮยอนที่ตัวสั่นด้วยความกลัว มือเล็กพยายามแกะมือหนาที่ขยุ้มผมเขาแน่นจนเหมือนหนังศีรษะจะถูกถลกออก
“ตั้งใจทำให้ฉันเจ็บใช่ไหม!!
กล้ามากนะ!” เสียงแหบพร่าดวงตาวาววับ
เพี้ยะ!!
ทันทีที่สิ้นเสียงตวาดอำนาจร้าย
เขาก็สะบัดมือใส่ใบหน้าสวยไม่ออมแรง คนตัวบางล้มไปตามแรงนั้น นัมอูฮยอนรู้สึกเหมือนสะโพกกระแทกพื้นเต็มแรงจนเจ็บร้าวไปหมดจากที่เจ็บอยู่แล้วเจ็บมากเข้าไปอีก
มือเล็กยกขึ้นกุมแก้มที่ชาหนึบไปทั้งแถบ รอบเรียวข้อเท้าที่ถูกโซ่ล่ามเลือดเริ่มซึมไหลออกมาจนพื้นพรมสีเข้มมีร่องรอยซึมเป็นดวงใหญ่ขึ้นๆ
“หะ อย่า
อย่า อ๊า! ฮือ.. ฮืออ.. ปล่อยผม ..ฮือ.. ”
นัมอูฮยอนส่งเสียงกรีดร้องอย่างน่าสงสาร
เมื่อซองกยูตามมากระชากผมนุ่มก้มหน้าลงจนประชิดติดแนบสายตาส่งลมหายใจร้อนเข้ารดใบหน้าสวยซ้ำ
แก้มบางแดงปื้นเป็นรอยนิ้วมือร่างหนา มุมปากแตกเลือดสีแดงไหลซึมออกมา
ส่งความพึงพอใจลึกๆให้อีกคนจนเขานึกเหยียดยิ้ม
มือบางที่ยังคงถูกมัดยกจับมือหนาสั่น
แววตาอ้อนวอนร้องขอให้อีกคนหยุดกระทำตัวเองอย่างน่าสงสาร
“อย่าพยศให้มันมากนัก! หรืออยากให้รุนแรงกว่านี้ หือ !!”
ใบหน้าเล็กๆ
ส่ายไปมาทั้งน้ำตาตัวสั่นเทา สายตาคนตรงหน้าราวกับจะจับเขาฉีกเป็นชิ้นๆ เรียวปากหนาหยักยิ้มจนคนมองรู้สึกเย็นวาบเสียวสันหลัง
ตัวเกร็งขณะที่มือหนาไล้แก้มเรื่อยจนถึงลำคอเล็ก
“ฮึก..ฮือ..ไม่..ไม่..”
ร่างบางเกร็งจนแทบลืมหายใจด้วยซ้ำ
ซองกยูหัวเราะในลำคอแผ่วเบาพอใจกับแววตาหวาดหวั่นอารมณ์พิศวาสถูกปลุกขึ้นมาอีกครั้งเมื่อร่างเล็กตรงหน้าสั่นเทาแสดงอาการดูน่าทำลายให้ย่อยยับด้วยน้ำมือของเขา
.... บอบบางจนน่าขยี้ให้แตกหัก!
“อยะ...อย่า! อื้อ!”
เสียงเล็กสะดุดหายริมฝีปากร้อนกดกระแทกแนบชิดเรียวปากบางกดย้ำรุนแรงจนริมฝีปากที่ยังคงมีรอยแผลปริแตกอีก
มือหนาบีบคางบังคับให้ปากเล็กเผยอออก สอดลิ้นหนาเข้าสำรวจโพรงปากเกี่ยวกระหวัดหยอกล้อลิ้นเล็กอย่างจาบจ้วง
ตักตวงความหวานราวน้ำผึ้งชั้นดีเนิ่นนานจนเสียงครางประท้วงร่างเล็กในอุ้งมือดังคลอน้ำตาออกมา
หายใจไม่ออก...
มือเล็กๆทุบที่ไหล่กว้างแต่กลับถูกรวบไว้
แล้วกดร่างเล็กลงแนบพื้น ริมฝีปากยังคงประกบแน่น ปิดเสียงกลือนกระหายกามอยู่นานหลายนาทีก่อนจะถอดถอนออก
จ้องมองใบหน้าหอบหาอากาศเข้าปอดวาววาบราวกับว่ามันคือสิ่งจรรโลงหัวใจเขายิ่งนัก
“แฮ่ก...ฮะ...อื้อ!”
หากแต่ก็นั่น
ร่างข้างใต้สูดอากาศเข้าปอดได้เพียงไม่นาน เรียวปากอุ่นร้อนก็ประกบจูบลงมาใหม่แนบแน่นกลิ่นคาวเลือดคลุ้งทั่วปาก
เสียงครางแหบพร่าบ่งบอกความพอใจจากลำคอหนาที่คุกคาม
เมื่อสมใจจึงผละเรียวปากออกไล่เล็มแก้มเนียนไถลซุกไซ้ซอกคอหอมกดฝังเขี้ยวลงบนเนื้อนุ่มจนเกิดรอยฟัน
ยกยิ้มเมื่อได้ยินเสียงร้องเจ็บปวดจากอีกฝ่าย
มือหนาจับพลิกร่างเล็กหันหลังดึงรั้งสะโพกสวยให้อยู่ในท่าทางเหมาะพร้อมกับกดแทรกความแข็งขึงร้อนผ่าวอย่างไม่ปราณี
“ หะ..โอ๊ย!!
.. อึก......ฮื้อ!”
น้ำตาใสๆร่วงเผาะเมื่อความเจ็บปวดแล่นพล่านเจ็บแปลบราวกับร่างกายจะฉีกขาด
เจ็บเพราะร่างสูงไม่ออมแรงกระแทกสักนิด...มือเล็กกำเข้าหากันแน่นจิกเล็บเข้ากับฝ่ามือบางของตัวเอง
หากแต่เหมือนไร้ซึ่งความเจ็บปวด.. เรียวปากเม้มกัดเข้าหากันจนเลือดไหลซึม
ร่างสั่นโยกเพราะแรงคนหื่นกระหายที่ยังคงคุกคามหยาบคายไม่หยุด
...
แม่ฮ่ะ.... ผมไม่อยากอยู่.ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว...ฮือ..
“ฮื้มมม...อ๊า..”
ซองกยูสะบัดหน้าขึ้นร้องครางเสียงแหบพร่าด้วยความเสียวซ่านช่องทางรักโอบรัดเขาไว้แน่น
ใบหน้าหล่อบิดเบี้ยวเหยเกสะโพกสอบขยับเข้าออกรุนแรงไม่แคร์คนใต้ร่างว่าจะสุขสมไปกับเขาด้วยหรือไม่
คิ้วหนาขมวดเข้าหากันเมื่อทั้งห้องมีเพียงเสียงครางแหบต่ำและเสียงลมหายใจหอบกระเส่าของตัวเอง
“ครางสิ! ฉันบอกให้ครางไง!”
เสียงพร่าตวาดออกแรงขยับกระทั้นรุกเร้ารุนแรงขึ้นอีก
ความปวดตุบมันทรมานนัก หากแต่เขาต้องการให้ร่างข้างใต้ตอบสนองมากกว่านี้!!
นัมอูส่ายหน้าเรียวดึงแขนที่ไร้เรียวแรงตัวเองเข้ามากัดฝังเขียวลงไปกลั้นเสียงครางตัวเองไว้
ซองกยูขบกัดฟันตัวเองจ้องเรียวหน้าสวยด้วยความโกรธที่ปะทุสูงขึ้น พยศนักนะ!! ร่างหนาละมือที่กอบกุมสะโพกบางขึ้นขยุ้มผมนุ่มให้หันมาหาเขาก่อนจะส่งสายตาอำนาจกระหายจ้องเข้าไปในตาอีกฝ่าย
“ฉันสั่ง! ก็ต้องทำ!!”
นัมอูฮยอนสะดุ้งสั่นหากแต่ก็ยังเม้มเรียวปากแตกยับกลั้นเสียงตัวเองทั้งส่ายหน้ามองกลับด้วยแววตาเด็กเดี่ยวเช่นกัน
ซองกยูมองใบหน้าสวยส่ายหน้าทั้งน้ำตาแล้วยิ่งขัดใจ
จัดการพลิกร่างบางกลับมายกสะโพกสวยขึ้นกระแทกกายหนักหน่วงโยไม่สนใจว่าการขยับแบบนั้นทั้งๆที่กายใหญ่ร้อนของเขายังคาอยู่ในร่างอีกคน
เจ้าของร่างจะเจ็บปวดแสนสาหัสแค่ไหน
สายตาจับจ้องมองใบหน้าสวยเบ้หน้าด้วยความเสียวซ่านระคนเจ็บปวด มือใหญ่กร้านหยาบรวบมือเล็กที่ยกขึ้นปิดปากกระชากออกกดแนบไปกับพื้น
น้ำสีแดงข้นเริ่มไหลออกมาตามช่องทางร่างข้างใต้ .... เรียวปากหนาแสยะยิ้ม
‘’อึก! ฮื้อ!!’
นัมอูฮยอนหันเบือนหน้าไปมาพยายามขบเม้มริมฝีปาก
เจ็บอยากไปให้พ้น อยากตายๆลงไปในตอนนี้วินาทีนี้ หากแต่ร่างกายก็ถูกกระทำหนักหน่วงแสบร้าวไปทั้งร่าง
..
“อ๊ะ!!...มะ...อื้อ...!”
ก็พยายามหากแต่แล้วในที่สุดเขาก็ทำให้นัมอูฮยอนหลุดเสียงหวานครางออกมาให้อีกเขาพอใจจนได้
สะโพกสอบเร่งจังหวะขยับเข้าออกเร็วขึ้นเชิดใบหน้าครางครึ้มในลำคอเมื่อใกล้ถึงจุดสุดยอดทางกาย
นัมอูปล่อยเสียงครางสั่นดังสลับไปกับเสียงกระแทกกายใหญ่ของเขา มือเล็กเผลอยกขึ้นเกาะไหล่หนาไว้แน่นเมื่อความเสียดเสียวพุ่งสูงขึ้น
สูงขึ้น อย่างหักห้ามไม่ได้
“อ๊า!...อะ ! อ๊ะ!!”
เสียงหวานกรีดร้องเมื่อร่างกายได้รับความสุข
ขณะที่ซองกยูขยับเร็วขึ้นแรงขึ้นจนเสียงครางแหบต่ำดังหนักๆ
น้ำรักสีขุ่นถูกปล่อยเข้าสู่ร่างบางจนหมดสิ้น
ร่างสูงทิ้งตัวลงทาบทับอีกฝ่ายหายใจหอบแรงไม่แพ้กัน ความแข็งขึงยังคงแทรกลึกอยู่ในร่างนั้นทั้งๆที่ปลดปล่อยไปแล้ว
..ยังไม่พอ ..ไม่พอหรอก หึหึ
“ อ๊ะ! มะ ไม่ ผะ...ผม ไม่...ไม่ไหว .. ”
เสียงเล็กขาดห้วง
ร่างเล็กๆพยายามดิ้นรนด้วยความเหนื่อยอ่อนเมื่อฝ่ามือร้อนขยับลูบไล้สีข้างปลุกอารมณ์ปรารถนาอีกครั้ง
ซองกยูยันกายคร่อมร่างเล็กขยับท่อนกายที่ยังค้างคาในช่องทางรัก จากช้าเป็นเร็วขึ้น
“นายไม่มีสิทธิ์ร้องขอ...มีหน้าที่แค่ตอบสนองความใคร่ของฉันเท่านั้น!”
พร้อมขยับสะโพกเป็นจังหวะ
นัมอูยกมือขึ้นปิดเสียงครางน้ำตายังคงไหลอาบแก้มดวงตากลมโตแดงช้ำบวมเป่ง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น