"อื้อออ!!!!”
นิ้วมือเรียวกำแน่น คนที่ถูกคุกคามพยายามเม้มเรียวปากตัวเองปิดไว้ ยกมือขึ้นทุบไหล่ร่างหนารัวไม่ยั้ง
ตากลมโตปิดสนิทยิ่งดึงดันพาร่างตัวเองออก อีกคนก็ยิ่งโถมทับสัมผัสหนักหน่วงเข้ามา
“อึก ! อื้อออ!!—อื้ออ!!!!”
ตุบ!
ร่างที่ถูกเบียดให้ล้มลงนอนทาบแผ่นหลังกับฟูกโซฟาหนาในห้อง ยังคงไม่ยอมแพ้พยายามเม้มเรียวปากให้ปิดสนิทแม้จะถูกบดเบียดแน่นเน้นจนเจ็บแสบ
หากแต่ว่า ท้ายที่สุดแล้วลิ้นชื้นเปียกของอีกคนที่ข่มอารมณ์คุกรุ่นจากคำพูดอีกคนไม่อยู่ก็ดุลดันจนในที่สุด
ร่างหนาก็เข้ากวาดหารสหวานละมุนในโพรงปากคุ้นเคยของคนพยศดื้อดึงในอ้อมกอด
“อื้อ-ออ--ฮือ--อ”
เสียงครางปนเสียงสะอื้นคลอออกมาจากลำคอบาง มือที่คอยทุบตีเริ่มวางนิ่ง
แรงขัดขืนเริ่มหาย
ลิ้นอุ่นชิ้นยังคงกวัดกวาดไล่ดื่มด่ำความหวานที่คุ้นเคยโหยหาไม่หยุด
เนิ่นนานจนเกือบลืมไปว่าอีกคนที่เริ่มแน่นิ่งนั่นเริ่มจะขาดอากาศเข้าสู้ร่างกายแล้ว
“แฮ่ก!—ก-กก!”
ในที่สุดริมฝีปากก็ถูกถอดถอนออก ดวงตากลมโตคลอด้วยน้ำตาจ้องมองตาสีนิลคุ้นเคยตรงหน้า
เรียวปากเม้มแน่นขบฟันตัวเองลงกับเนื้อนิ่มจนห่อเลือดซึมออกมา น้ำตาไหลรินออกมาอย่างห้ามไม่ได้อีก
“ ทำไม ทำไม ถึง ...”
“...ไม่ต้องพูด ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น..”
เสียงราบเรียบดังออกมาจากเรียวปากหนา ก่อนที่จะบรรจงกดลงกับต้นคอคนข้างใต้ไล่เลียดูดกลืน
ซองยอลดึงดันหลบหลีก หากแต่ไม่รู้เพราะฤทธิเหล้า
หรือเพราะความต้องการของร่างกายที่เริ่มปะทุจึงทำให้จากที่หลบหลีกเริ่มโอนอ่อนเพียงแค่อีกคนปรนเปรอสัมผัสกับเรือนร่างของตนเท่านั้น
“ อ๊ะ--- อา---อื้อ—อ--ฮึก”
ลิ้นไล่เลียลงมาถึงยอดตัยสวยบนแผ่นอกขาวระเรื่อเจือสีฝาดไล่วนเวียนอยู่อย่างนั้นปรนเปรอจนอีกคนควรญครางเสียงหวานออกมาในที่สุด
นิ้วมือเรียวเผลอขยุมผมสีดำขลับบรรเทาความรู้สึกต้องการของตนที่เริ่มพุ่งขึ้นตามการปรนเปรอของคิมมยองซู
“มยอง—มยอง—ฮือ--อ”
น้ำตายังไหลอยู่แต่ความต้องการก็พรั่งพรูท่วมท้นปนความปวดใจ ทั้งรักทั้งเกลียดทั้งโกรธ แต่กลับยิ่งต้องการ
ต้องการเขา ต้องการเขาเพียงคนเดียว
“อ๊า!—อ้า—อ้า-- มยองซู –มยองซู--อ้า”
มยองซู บรรจงสัมผัสจูบแผ่วเบาบนเปลือกตาหวาน
เรือนร่างสั่นโยกตามแรงปรารถนาวงแขนเรียวสวยคล้องคอใหญ่กอดรัดควรญครางเสียงหวาน น้ำตาที่เคยปริ่มความเสียใจประรายเป็นความสุขสม
“ซองยอล--อ่า”
“อ้า—อ้า—อีก—อ—อีก-นะ”
หยาดเหงื่อผุดซึมทั่วเรือนร่างของทั้งสอง กอดก่ายสัมผัสกันและกัน
ซองยอลปลดปล่อยความโกรธความเสียใจไปกับสัมผัสปรนเปรอที่อีกคนมอบให้
แววตาเหยิ้มหวานจ้องมองใบหน้าคนรัก สะโพกสวยขยับตอบรับกับแรงเคลื่อนไหวของคนด้านบน
“อ้า!—อ้า!มยอง อึก อื้ออ-ออ ”
ถึงจะยังหาเหตุผลไม่ได้ ถึงจะยังไม่ได้คำตอบอะไร
แต่แค่ได้รับการสัมผัสกอดอบอุ่นแบบนี้ ก็เหมือนหลอมละลายทุกความแค้นเคืองไปหมด
ซองยอลรักมยองซู รักมยองซู รักมยองซู
“รัก รักมยอง ซ ซู อึก อ๊ะ! อ้า ”
เสียงหวานพร่ำพูดซ้ำแล้วซ้ำเล่าข้างใบหูคนรักตน
แขนเรียวสวมกอดร่างหนาไว้แนบแน่น เรือนร่างสั่นโยกกับความต้องการที่ไม่สิ้นสุด
แม้จะเริ่มเหนื่อยเริ่มไม่เรี่ยวแรงจะตอบรับคนร่างหนา แต่ทว่ามันยังไม่พอ ยังไม่พอ
ยังต้องการ ต้องการอ้อมกอดนี้
“อึก อื้ออ..”
“อ๊า!!!!!!”
ทั้งห้องกว้างมีเพียงเสียงคราวกระเส่าของคนสองคนตลบอบอวนจนลงเหลือเพียงเสียงหอบหวานเมื่อเรือนร่างบางไปถึงจุดสิ้นสุดของตัวเอง
มือหนาค่อยๆยกปาดหยาดเหงื่อใบหน้าหวานคุ้นตาบางเบา ร่างที่หลับตาหอบหายใจเหนื่อยอ่อน ...ยั่วยวนหอมหวานทุกครั้งที่ได้สัมผัส...
ซองยอล...ซองยอลของมยองซู..
ระ รัก มยอง
ตอบลบยอลลี่ของมยอง
อิอิอิอิอิอิอิอิ