ผมโพล่งพูด ถอยหลังไม่หันมองอะไรแววตาของผมยังจดจ้องอยู่ที่ใบหน้าของเขาไม่วางสายตาอย่างหวาดระแวง
อย่านะ..อย่าเดินเข้ามา อย่า.. แต่เขาก็ยังคงก้าวเข้ามาเรื่อยๆ
แววตาเขาเรียวนิ่ง ไม่อาจจะอ่านอะไรได้เลย
“ออกไป ออก .. !..”
เสียงของผมหายออกจากลำคอ
ผมเบิกตาตะลึงกว้างที่ตอนนี้ตัวผมถูกสองแขนยาวๆของคิมมยองซูรวบเข้าไปกอด
เขากอดผมแน่นแทบจะกลืนผมเข้าไปกับร่างของเขา เขากอดเงียบนิ่งอยู่นาน
จนผมได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้น ..
“อ่ะ อื้อออ..!!”
จากกอดเป็นรั้งคอผมพร้อมประกบริมฝีปากสอดลิ้นครอบครองโพรงปากในวินาทีที่ผมไม่ทันตั้งตัว ผมยื่นนิ่ง ..อะไร นี่มันอะไร
ลิ้นเปียกชื้นแต่อุ่นร้อนตวัดวนเวียนเต็มโพรงปากผมเนิบนาบร้อนแรง
กลิ่นลมหายใจผสมกลิ่นบุรี่คละคลุ้งเต็มโพรงจมูกผม
แล้วยังอ้อมกอดที่รัดแน่นจนแทบจะบดร่างผมให้แหลกละเอียดในอ้อมกอดเขา
“อื้ออ---”
ผมเริ่มตั้งสติได้ พยายามจะดิ้นดันตัวเขาออก ส่งเสียงทักท้วงออกจากลำคอ
แต่ยิ่งทำเขาก็ยิ่งกดจูบผมแนบแน่นจนผมต้องหลับปิดตาตัวเองมือที่พยายามผลักเขากลับจับขยุมเสื้อเขาไว้ราวกับว่าผมกลัวว่าผมจะหลุดลอยออกไปจากตรงนี้
แรงจูบและเบียดตัวของเขาทำให้แผ่นหลังผมตอนนี้เบียดติดชิดกับขอบหน้าต่างเต็มแผ่นหลัง อื้ออ!!..
“อา---แฮ่ก---”
ผ่านความอึดอัดที่แสนวาบหวามเนิ่นนาน
เขาก็ถอดถอนจูบปล่อยลิ้นเปียกชื้นออกจากโพรงปากผม ให้ผมได้มีโอกาสหอบหายใจ
ผมคิดว่าผมมีโอกาสพอจะหนีออกจากเขาจึงหันเบี่ยงตัวเองหลบ แต่เขาก็กดตัวผมไว้อย่างรู้ทันก่อนส่งลิ้นที่เปียกชื่นของเขาเข้ารุกไล้วนเวียนที่ต้นคอผมแทนการกดจูบ
“ อื้ออ!! อึก .. คิมมยอง
ปล่อย ปะ ปล่อย ”
ผมพยายามดันเขาออก
หากแต่เขาก็ยังคงซุกไซ้กับคอผมทั้งสองข้างอย่างไม่สะท้านอะไร
ทั้งยังกดข้อมือผมให้ติดทาบกับบานหน้าต่างอีก ตอนนี้เสื้อเชิ้ดเพียงตัวเดียวที่ผมใส่อยู่
ถูกปลดกระดุมออกจนลงไปถึงสะดือแล้วขาของผมถูกเขาช้อนยกขึ้นทาบเอวหนาของเขา ไม่นะ!! อย่า! ..อย่าทำแบบนี้!
“นายจะทำอะไรมยองซู ปล่อยนะ ปล่อย ปล่ ”
ปากผมถูกปิด ทำได้แค่ปล่อยเสียงเอือนเอ่ยในคอ ไม่นะ!
นี่เขานึกจะทำอะไรกับผมก็ได้งั้นเหรอ คิมมยองซู ปล่อยนะ ปล่อย !!
“อ่ะ !!”
แล้วที่สุดผมก็รู้สึกจุกแน่นในมวนท้องขาผมอ่อนแรงลง
มยองซูใช้ขาตัวเองดันสะโพกผมเอาไว้
ผมเบิกตากว้างแม้ว่าสัมผัสป่าเถื่อนแบบนี้ผมจะเคยผ่านมาอยู่แล้วผมควรจะชินเหรอ?
ไม่!! ผมไม่ต้องการมัน ไม่ต้องการ! ผมออกแรงทุบตีจิกไหล่เขาให้เขาปล่อยผม
แต่ยิ่งผมขัดขืนร่างกายผมก็ยิ่งถูกครอบครอง
“อื้อ ..อ่ะ..ม..มยอง.ฮึก..”
ในที่สุดผมก็ต้องยอมให้เขาได้เสพสมกับร่างกายไม่รักดีของผม
น้ำตาผมไหลลงอาบแก้มผม ผมรู้สึกเจ็บปวดและโกรธไปทุกอณูของร่างกายตัวเอง ทำไม..ทำไม
ตลอดบทรักป่าเถื่อนหื่นกระหายที่เกิดขึ้น เขาไม่พูดอะไรออกมาซักคำเดียว
มีก็แต่เพียงสายตาสีนิลที่มองผมที่อยู่ใต้ร่างของเขา
สายตาที่ไม่แข็งกร้าวเหมือนทุกครั้งที่ผ่านๆมามันมีแววประกายระริกวาบหม่นอย่างประหลาด
ตลอดเวลาที่เขามองตอบผม ผมไม่เข้าใจสายตานั้นเลย
“อ่ะ--- อ๊า !!-- --”
สองแขนผมสวมกอดเขาแน่นเมื่อความร้อนระอุจากในตัวเขาหลั่งไหลเข้ามาในตัวผม ความปวดตุบตรงปลายแกนกายผมก็คลายหายไปเช่นกัน ผมซบหน้าลงกับไหล่เขาอย่างหมดเรี่ยวแรง ผมสัมผัสได้ถึงเสียงหอบหายใจถี่ของเขา ผมเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าเขา ที่นิ่งเรียบ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น