“อื้อ-- อื้อ--”
เบาะที่นั่งถูกปรับเอนลงต่อจากนั้น ผมเบิกตากว้าง
เมื่อผิวหนังใต้เสื้อเชิดของผมถูกนิ้วมือหยาบเรียวของเขาบดเบียดบีบไปทั่ว
ผมพยายามจะหลบ ผมพยายามทักท้วง แต่เสียงผมก็ยังดังอยู่ในคอ
ลิ้นร้อนๆยังตวัดกวาดทั่วทั้งปากไรฟันผม
ผมสะอิดสะเอียดการกระทำหยาบคายนี้เหลือเกิน แต่ยิ่งผมขัดขืน แรงนั้นก็ยิ่งกลับมา
“ฮ้า— แฮ่ก-- มะ -- ไม่ !”
ผมได้โอกาสหอบหายใจเพียงชั่ววินาทีเดียวเท่านั้น
หัวใจของผมก็เหมือนจะหยุดเต้นลงอีก ต้นคอผมถูกขบเม้มจนเจ็บร้าว
กางเกงที่ผมใส่อยู่ถูกกระตุกลงไปกองที่ข้อขา
แล้วร่างของเขาขึ้นมาคร่อมทาบตัวผมจนเต็มตัว มะ..ไม่นะ! อย่า อย่า!
“ คิมมยอง อย่า-- อ่ะ--! –อึก-”
ผมกรีดร้องเสียงดังออกมาอย่างหวาดหวั่น
หากร่างผมกลับลอยตามเสียงที่ขาดหายด้วยวงแขนใหญ่ที่สอดรัดเอวผม
ทั้งแรงกระแทกทั้นที่เกิดขึ้นอีก ผมนิ่วหน้าหนัก
มันเจ็บร้าวจุกเข้าถึงลำตัวแน่นอึดอัดแล้วยังหายใจไม่ออก จนผมต้องอ้าปากหอบเอาอากาศเพื่อพยุงลมหายใจตัวเอง ผมกำลังจะตายใช่ไหม..
“หึ.”
เสียงหัวเราะที่คงพอใจกับท่าทางเจ็บปวดของผม
ดังทุ่มออกมากคอหนาเย้ยหยันสะใจ...
ปีศาจคิมมยองซู! เขาเป็นปีศาจ!! ฮือ..
“อ่ะ!! อ้าส์! ฮ๊ะ!!— ฮือส์--”
แรงกระแทกซ้ำยังมีขึ้นไม่ยั้ง จนร่างกายผมกระตุกตัวสั่น
แกนกายร้อนที่คิมมยองจงใจกระทุ้งเข้าออกร่างกายผม
ผมยังคงเจ็บแสบไร้เรี่ยวแรงชาไปหมดทั้งเรือนร่างที่อยู่ใต้การครอบครองของเขา ผมไม่สามารถควบคุมได้ด้วยตัวเองอีก ทุกอย่างพร่าลงเหมือนมีใครเอาอะไรมาฉีดใส่ดวงตาของผม ใบหน้าปีศาจที่อยู่ตรงหน้าพร่ามัว....แล้วมืดสนิท
คิมมยองซูหันไปมองร่างที่สลบเงียบข้างตัวหลังจากที่เขาเสพสุขจนพอใจ มือเรียว
เอื้อมไปวางจับผมที่ปกปิดหน้าเจ้าของเปลือกตาที่ยังคงมีน้ำใสๆรื้นอยู่ เขาปาดนิ้วมือกับแก้มเนียนขาว ลบคราบน้ำตานั้น
“ ลีซองยอล.. ”
พูดชื่ออีกคนออกมาบางเบา มองด้วยสายตาวาบไหว
ก่อนจะหันไปขับรถมุ่งหน้าสู่ปลายทางอีกครั้ง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น