[SF] IS Restraints [GYU - NAM] EP.2 :: พ่อฮ่ะ แม่ฮ่ะ .. [100%]

“ ห๊ะ !  อย่านะคุณกำลังจะทำอะไร !!  ปล่อยนะ โรคจิต!! ปล่ะ อื้ออ!!!”

เสียงบางถูกกลืนหายกลีบปากถูกปิดบดเบียดแรงจนต้องนิ่วหน้า แสบเจ็บริมฝีปาก กลิ่นคาวเลือดลอยออกสัมผัสถึงรสเค็มเฝื่อน

“อึกก!อื้ออ-อ-ออ!!”

ไม่ได้หยุดแค่ภายนอกหากแต่กดเบียดกระแทกแรงเข้าไปโพรงปากสวยที่เปิดอ้าเพราะแรงบีบของมือใหญ่ คนร่างเล็กปัดป่ายดันให้คนหยาบคายออกจากตัว ยิ่งพยายามยิ่งถูกกด

มันไม่ใช่จูบ ไม่สมควรเรียกว่าจูบ ป่าเถื่อนรุนแรง นี่มันอะไร  อะไร!??

“ ฮา..ฮา...ฮา..”

หอบเหนื่อยหายใจเข้าปอดให้เร็วที่สุด  ใบหน้าของคนที่คุกคามป่าเถื่อนเยียดยิ้มพึงพอใจกับผลงานตัวเอง ก่อนจะกดหัวแม่มือใหญ่ลงกับกลีบปากที่ยังคงเปื้อนเลือด

“อ่ะ  !! อื้อ อ่อยย อ่อยย!!”

พยายามจับง้างมือใหญ่ออกจากปาก เพราะความเจ็บแสบทั้งยังไม่ต้องการ ในหัวยังคงมีคำถามอยู่มากมาย นี่คืออะไร  มันคืออะไร สิ่งที่เขาพูดสิ่งที่เขาทำ .. มันคืออะไร

“ ดิ้นไปก็เท่านั้นน่า ยังไงยังไงซะ ก็ต้องเป็นของฉันอยู่ดี”

เสียงราบเรียบเอ่ยขึ้นมาสนุกเยียดยิ้มมอง กดนิ้วมือลงเรียวปากบางอย่างไม่แยแสว่าอีกคนจะเจ็บแสบเพียงไหนบดเบียดนิ้วไปมาดวงตาไหวระริกเปี่ยมสุข

นัมอูฮยอนดิ้นสะบัดเท่าไหร่ก็ไม่ยอมหลุดพ้นจากนิ้วมือหนา ร่างบางหอบหายใจ เจ็บแสบทั่วทั้งกรามหน้า ตัดสินใจเหวี่ยงนิ้วมือสวยลงกับหน้าของคนที่อยู่ด้านบนทันที

ได้ผล  ริมฝีปากสวยเป็นอิสระจากนิ้วมือหยาบ  ร่างเล็กขยับลุก หากแต่ต้องอึ้งงันกับสายตาเย็นเฉียบของใบหน้าที่เปื้อนรอยเลือดเป็นริ้วยาวข้างแก้ม

“ หึ..”

รอยเล็บของนัมอูฮยอน !

“อ่ะ  อย่า!! ”

ร่างบางมัวแต่ตะลึงงั้น ลืมไปว่าตนคิดจะหนีออกจากคนตรงหน้า แขนเรียวสวยถูกจับไขว้หลังร่างกดอัดลงกับฟูกโซฟาใบหน้าผลุบแทบจมหาย

“อ่ะ!!”

เสื้อที่ใส่อยู่ถูกฉีกขาด เผยเห็นเรือนหลังขาวสะอาดของร่างข้างใต้ เจ้าของการเกาะกุมยิ้มเยียด ค่อยๆวาดนิ้วลงกับแผ่นหลังสวย

“อ่า.. ไม่ได้เจออะไรที่สวยงามแบบนี้มานานมากทีเดียว สวย..สวยจนบางทีไม่อยากให้มีรอยเปื้อน..หึหึ ”

“อ๊า!!”    ใบหน้าสวยเชิดขึ้นตาเปิดกว้าง  ความเจ็บแสบกลางหลังนัมอูฮยอนคืออะไร เขาทำอะไร!?

“สวย.. สวยจริงๆ..” 

เรียวปากหนาแสยะยิ้มเยียด พึงพอใจกับสีแดงสดของเลือดที่ค่อยผุดซึมขึ้นมาจากร่องรอยแผลบนหลังบางสวยด้วยฝีมือของเขา รอยกรีดเป็นทางยาวจากปลายมีดในมืดเขาที่บรรจงกดลงไป ราวกับเขากำลังตวัดปลายพู่กันวาดลวดลายสวยๆลงในกระดาษสดๆตรงหน้าเขา มันช่างสวยงามในแบบที่เขาไม่เคยพบเจอที่ไหนมาก่อน ใช่...แผ่นหลังนวลเนียนนี้มันเหมาะแล้วจริงๆ

“ฮือ ฮือ .. คุณ ทำ ทำอะไรผม”

นัมอูฮยอนหน้าซีดเผือดเมื่อหันมองไปด้านหลังตน  แสงวาบวับกระทบกับปรายตาสวย มีด! พอรู้ว่าอะไรเท่านั้นล่ะร่างที่สั่นอยู่แล้วยิ่งสั่นเข้าไปอีก  เมื่อกี้..เขา..เขา..

“ ตกใจเหรอ  ไม่ต้องกลัวไปหรอก .... มันรู้สึกดีออกนะ ..หึหึ ”

เรียวปากหนาไล่เลียของสะท้อนเงานั้นราวกับมันไม่ใช่สิ่งที่อันตราย สายตาที่จ้องมองมาแทบจะดูดกลืนร่างของนัมอูฮยอนให้แหลกละเอียด

“อย่ะ อย่า  ปล่อยผม..ปล่อยผมเถอะ ”

ดวงตาสวยเริ่มรื้นไหลคลอไปด้วยน้ำ ตัวบางสั่นเทิ้มหวาดกลัว  เรียวแขนยังคงถูกจับไขว้อยู่ อ้อนวอนอย่างคนไร้ทางสู้แววตาพยศแข็งกร้าวหายไปในทันที

“ ชูวว.... ไม่ๆ ไม่ต้องกลัว ..  หึหึ  ”

นิ้วเรียวยาวแปะริมฝีปากสวยไว้ก่อนที่คนตรงหน้าจะพูดด้วยใบยิ้มแย้ม หากแต่สายตาราวกับจะฉีกฆ่าทั้งร่างของเขาทิ้งเสีย

..นัมอูฮยอนกำลังจะเจออะไร...กำลังจะเจออะไร

ใบหน้าสวยส่ายหน้าไปมาหวาดหวั่นตัวสั่นเทิ้ม  แต่คนที่จ้องอยู่กลับไม่มีแววตาที่ปกติลงซักนิดต่างจากรอยยิ้มที่ฉาบอยู่บนใบหน้าหล่อเหลาของเขา

ไม่.. ไม่..  พ่อฮ่ะ  แม่ฮ่ะ.. นัมอูกลัว..

น้ำตาไหลลงมามากขึ้น มากขึ้น  ใบหน้าสวยถูกจับเชิดขึ้น ลิ้นชื้นจากคนตรงหน้าถูกส่งมาไล่เลียริมฝีปากของร่างบางกระหาย บดแทรกเน้นตรงรอยแตกอย่างหยาบคาย นัมอูฮยอนขืนตัวจะหลบหลีก  แสบกลางหลัง แสบริมฝีปาก ปวด อ่อนล้า  . ...  เขาถูกส่งมาที่นี่เพื่อทำอย่างนี้หรอกหรือ

พ่อกับแม่ ส่งเขามาเพื่อแบบนี้หรอกหรือ..   ไม่ใช่ ไม่ใช่แน่ๆ

“ อึกก อื้อออ!”

ไม่นานนักโพรงปากสวยก็ถูกบดเบียดครอบครอง กอดเกี่ยวความหวานด้วยปลายลิ้นหยาบของร่างหนา  นัมอูฮยอนดิ้นรนเพื่อจะหลุด แต่ก็ถูกกดลงแนบกับโซฟาใหญ่ ร่างหนาทั้งร่างโถมทับลงมา มือหยาบลูบระลานไปทั่วผิวเนื้อเนียน ไม่นานนักแม้จะพยายามฝืนกางเกงที่คนร่างเล็กใส่อยู่ก็ถูกถอดออก

“ ไม่ !! อย่า!! อย่า!! ”

ใบหน้าสวยหันเหลียวมองด้านหลังตัวเอง นิ้วมือพยายามแกะดึงมือหนาแข็งแกร่งออกจากร่างตัว ดิ้นรนหนี หยาดเต็มตัวหัวใจสั่นหวั่นไหว ไม่  ไม่ ชีวิตของเขาจะมาจบแบบนี้เหรอ ไม่ใช่นะ ไม่ใช่

“ ดิ้นไปก็เท่านั้นน่า ตอบสนองฉันดีกว่า!”

“อ๊า!!”

ดวงตาปูนโปนขึ้นเรียวปากสวยเผยออ้า ตัวเกร็งแข็ง เจ็บแสบจุกจนแทบอ้วก อวัยวะในร่างเขาแตกละเอียดรึเปล่ามันถึงได้เจ็บปวดขนาดนี้

“อึกก .. ฮืออ ม..ไม..ไม่ ..”

มือสวยอ่อนแรงสั่นสะท้านยังคงพยายามจะเกะมือหน้าที่จับตัวเองออก ร่างกายโยกตามแรงโหมกระแทกเข้า ออกของร่างสูง เรือนร่างนัมอูฮยอนแทบจะแตกสลายซ้ำๆ  พ่อฮ่ะ..  แม่ฮ่ะ ...

“ร้องสิ ครางสิ หืม..ครางสิ!”

“อ๊า!!”

ตัวแอ่นเชิดขึ้น ก่อนจะผลุบหลุดลงอ่อน เบื้องหลังถูกระแทกเข้าจนจุกเสียดแน่น หืดมาถึงลำคอขาว ใบหน้าสวยแดงเฝื่อนตาปิดปรือเผยอ 

“ ...ฮืออ หยะ..หยุด...หยุด..”

เสียงเหนื่อยอ่อนออกมาจากเรียวปากบาง ก่อนวินาทีที่ทุกอย่างจะดับมือลงไปพร้อมๆกับการถูกปลดปล่อยน้ำขุ่นอุ่นขาวของร่างหนา  เรียวปากเยียดยิ้มพึงพอใจ ถอดถอนแกนกายตัวเองออกจากร่างที่สลบสไหล นิ้วมือเรียวจับใบหน้าเปื้อนหยาดเหงื่อขึ้น มองวาดทั่ว ก่อนจะสะบัดนิ้วมือปล่อยให้ใบหน้านั้นจมอยู่กับฟูกหนาของโซฟา